2Uz. Dr., Beyoğlu Göz Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul, Türkiye Amaç: Kliniğimizde diyabetik maküla ödemi (DMÖ) nedeniyle ranibizumab tedavisi uygulanan hastaların temel gerçek yaşam verileri olan görsel ve anatomik sonuçları ile vizit ve enjeksiyon sayılarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimize ilk kez başvuran, daha önce herhangi bir tedavi almamış olan, 12 aylık takip süresini doldurmuş ve bu süre boyunca sadece ranibizumab tedavisi almış olan DMÖ hastaları geriye dönük olarak çalışmaya alındı. Hastaların birer ay ara ile yapılan ilk üç ardışık enjeksiyonu takiben; aylık vizitlerle gerektiğinde tedavi yöntemi ile takip ve tedavi edilmeleri hedefl enmişti. Hastalar, başlangıç, 3, 6, 9 ve 12. ay görme keskinliği ve merkezi maküla kalınlığı (MMK), ve 12. ayın sonundaki vizit ve enjeksiyon sayıları açısından değerlendirildiler.
Bulgular: Çalışmaya 107 hastanın 150 gözü alındı. Tedavi öncesi ortalama görme keskinliği 0,59±0,29 LogMAR idi. Takip süresi boyunca 3. ayda 0,54±0,40, 6. ayda 0,47±0,36, 9. ayda 0,48±0,38 ve 12. ayda 0,49±0,34 LogMAR olarak tespit edildi. Tedavi öncesi ortalama MMK 477±105 mikrometre idi. Takip süresi boyunca 3. ayda 387±111, 6. ayda 362±90, 9. ayda 370±117 ve 12. ayda 368±115 mikrometre olarak tespit edildi. On iki aylık takip süresi boyunca hastalara ortalama 4,8±1,0 yapılması planlandı ve 4,5±1,0 vizit yapılabildi (vizit tamamlanma oranı %95,2). Ortalama 4,2±1,6 enjeksiyon yapılması planlandı 4,0±1,4 enjeksiyon yapılabildi (enjeksiyon tamamlanma oranı %94,4).
Sonuç: Ranibizumab ile yapılan DMÖ tedavisinde, gerektiğinde tedavi yöntemi ile yeteri sayıda vizit ve enjeksiyon yapılamamasına rağmen, sınırlı görsel ve anatomik iyileşme sağlanabilmektedir.
Keywords : Diyabetik maküla ödemi, intravitreal enjeksiyon, ranibizumab